Lifestyle NWS Business Lady: Gerdi Verbeet
Voor de rubriek Lifestyle NWS Business Lady interviewen wij een aantal inspirerende, talentvolle en sophisticated business ladies over hun weg naar succes. Tijdens de vorige editie was het de beurt aan Xenia Kasper. Deze week spraken wij met Gerdi Verbeet!
‘Tsja, die agenda zit toch weer iets voller dan gepland.’ Vier jaar terug legde Gerdi Verbeet de voorzittershamer van de Tweede Kamer neer. ‘Het voorzitterschap is een buitengewoon eervol, uitdagend en boeiend ambt. Maar het is ook een zware functie, lange dagen in woelige tijden’, stelde ze toen. Dus na haar vertrek is ze het wat rustiger aan gaan doen? Mwoah. Momenteel bekleedt ze welgeteld ELF functies die zich uitstrekken van voorzitten tot toezichthouden, van spreken tot adviseren en presenteren. Dat kneiterharde werken heeft ze van haar moeder. ‘Door het voorbeeld dat zij mij gaf, is het voor mij altijd vanzelfsprekend geweest dat je als vrouw zelf je brood verdient.’
Emancipatie
Gerdi groeide op in een modern gezin. Maar dat haar geëmancipeerde situatie thuis niet gangbaar was, realiseerde ze zich later pas. ‘Mijn moeder werkte fulltime als onderwijzeres. Dat was uitzonderlijk in die tijd. Ze was zelfs de enige moeder in mijn omgeving met een baan. Ze voelde zich ook volstrekt gelijk aan mijn vader en wilde bovenal economisch zelfstandig zijn. Zo ben ik opgevoed, dus ik vond het heel logisch dat vrouwen net zo goed carrière konden maken als mannen. Maar zo vanzelfsprekend bleek het niet.’ Voor een schoolopdracht interviewde ze Irene van de Weetering. Als een van de vrouwelijke kopstukken van Provo – een beweging uit de jaren zestig – maakte Van de Weetering zich sterk voor de emancipatie van vrouwen. ‘Tijdens dat interview besefte ik voor het eerst dat gelijkwaardigheid in die tijd alles behalve normaal was en meisjes anders werden bejegend dan jongens.’
Diversiteit
Het interview liet een diepe indruk achter op de veertienjarige Gerdi. ‘Ik hou me niet voor niets al meer dan vijftig jaar bezig met het thema emancipatie.’ Zo was ze tot voor kort Voorzitter van de commissie Monitoring Talent naar de Top, die erop toeziet dat bedrijven hun toezegging nakomen om daadwerkelijk meer vrouwen te laten doorstromen naar topposities. De stand van zaken? ‘Het schiet nog niet echt op met het aantal topvrouwen in Nederland. Maar ik signaleer gelukkig wel dat steeds meer topmannen inzien dat die ongelijkheid een probleem is. Bedrijven hebben ook echt belang bij diversiteit. Een organisatie met een gemengd bestuur presteert bijvoorbeeld veel beter als het gaat om innovatie. Met alleen maar mannen aan het roer is de kans groot dat je ontwikkelingen mist en er een tunnelvisie ontstaat. Ik zeg niet dat vrouwen beter zijn dan mannen, maar ze zijn wel anders. En dat is positief. Daardoor vul je elkaar goed aan.’
Niet piepen, harder werken
Als voormalig voorzitter van de Tweede Kamer is Gerdi een powervrouw pur sang. Hoe is het haar gelukt om die top te bereiken? ‘Mijn moeder, dat was pas een échte powervrouw. Zonder haar zou ik het nooit zover hebben geschopt. Van haar leerde ik dat je het stuur van je leven zelf in de hand moet houden. Heb je het stuur een keer naar links gegooid terwijl je beter naar rechts had kunnen gaan? Niet piepen, harder werken en je talenten maximaal ontplooien.’
Vurige discussies
Van huis uit werd haar niet alleen werkethiek bijgebracht, ook de belangstelling voor de politiek is haar met de paplepel ingegoten. ‘Bij ons aan tafel ging het altijd over politiek. Mijn ouders waren allebei lid van de PvdA, maar ze waren het vrijwel altijd oneens. Mijn moeder was iets progressiever. Zij vond: als de regering het niet doet, moeten mensen zelf de handen uit de mouwen steken. Mijn vader was een traditionele sociaaldemocraat. Als iets echt belangrijk was dan was het alleen aan de overheid om iets te doen. Dat zorgde voor vurige discussies aan tafel. Zo zie je maar weer, binnen een partij hoef je het niet altijd met elkaar eens te zijn.’
Jong moeder
Als tiener was ze lid van de Socialistische Jeugd. ‘En op mijn 22ste werd ik lid van de PvdA.’ Maar de politieke doorbraak liet nog even op zich wachten, Gerdi was op dat moment in verwachting van haar eerste kind. ‘Dat jonge moederschap is de beste beslissing uit mijn leven geweest. Ik ben echt een groot voorstander van jong kinderen krijgen. Ik ben zelf pas gaan werken toen ik dertig was en beide zoons op de basisschool zaten. Tot die tijd studeerde ik. Maar toen ik eenmaal mijn eerste baan had, kon ik meteen hard op het gaspedaal trappen. Vrouwen die op latere leeftijd kinderen krijgen, zetten hun carrière vaak on hold. Maar vergis je niet, het is heel erg moeilijk om de draad weer op te pakken. De arbeidsmarkt ontwikkelt zich tegenwoordig zo ontzettend snel. Voor je het weet, kun je niet meer meekomen en moet je genoegen nemen met een baan op een lager niveau. En we hebben nou juist behoefte aan meer topvrouwen!’
Voor de klas
Gerdi trad in de voetsporen van haar ouders toen ze op haar dertigste – na een studie Nederlandse Taal- en Letterkunde – het onderwijs in ging. ‘Ik vond het ook echt geweldig om voor de klas te staan. Als ik in die periode niet drie keer was ontslagen vanwege een overschot aan leerkrachten was ik waarschijnlijk nog steeds lerares geweest.’
Democraat in hart en nieren
Dat lerarenoverschot bleek een zege voor politiek Nederland. Na haar eerste politieke job als adviseur voor Tineke Netelenbos (Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen) en een korte periode als PvdA-Kamerlid werd ze in 2006 verkozen tot Voorzitter van de Tweede Kamer. ‘Ik was zo ontzettend trots op die functie. Dat ik, als democraat in hart en nieren en als kleindochter van een dienstmeisje, dat hoge instituut mocht vertegenwoordigen, wow!’ Ze bleek een aanwinst voor de Kamer en werd getypeerd als een voorzitter die gedecideerd, maar ook met humor haar werk deed.
Bondgenoten
‘Een persoonlijk hoogtepunt uit die tijd? De toespraak die ik op 4 mei 2011 mocht houden bij de Nationale Herdenking op de Dam in Amsterdam. Al die mensen die daar stonden dat waren mijn bondgenoten in het gevecht voor het behoud van de democratie. Dat waren de mensen die zich ten diepste bewust waren van de waarde van het leven in vrijheid, in een democratie en rechtstaat. Die saamhorigheid voelde ik toen zo sterk. Echt bijzonder.’
4 en 5 mei
Het jaar daarvoor had Gerdi ook al een zeer persoonlijke toespraak gehouden bij het Nationaal Indië-monument in Roermond: ‘Mijn vader was één van die mannen die in 1945 juichend de bevrijding vierde: Nederland was vrij en hij had het er levend afgebracht. Binnen een jaar stond hij, met een uniform aan en een geweer in de hand, als dienstplichtige in Indië.’ Gerdi over die toespraak: ‘De generaties van mijn ouders en grootouders hebben ervaren wat het betekent om niet te mogen zeggen wat je denkt, niet te zijn wie je bent en ook niet te kiezen door wie je bestuurd wordt. Daarom streef ik naar debat, vrijheid van meningsuiting en de vrijheid om het met elkaar oneens te zijn.’ Van al die functies (elf!) die Gerdi op dit moment bekleedt, lijkt die van Voorzitter Nationaal Comité 4 en 5 mei dan ook het beste bij haar te passen. ‘Het is met vuur als met vrijheid – zolang het er is, verlicht het ons allemaal. Maar als je het niet onderhoudt, dooft het zomaar uit.’
Takkie
Ze is net 65 geworden, moet ze niet eens met pensioen? ‘Ik voel me graag nuttig en hecht net als mijn moeder veel waarde aan mijn economische zelfstandigheid. Ik wil mijn kinderen en kleinkinderen ook lekker kunnen blijven verwennen. Maar op een gegeven moment moet het inderdaad maar eens afgelopen zijn met dat gewerk. Ik heb er altijd van gedroomd om een hond te hebben. Zodra ik met pensioen ben, zo rond mijn zeventigste, haal ik een pup in huis. Ik wil een ruwharige teckel, zo’n Takkie uit Jip en Janneke, die lief maar ook een beetje ondeugend is en een tikje eigenwijs.’
