Lifestyle NWS Business Lady: Marjolein Keuning
Voor de rubriek Lifestyle NWS Business Lady interviewen wij een aantal inspirerende, talentvolle en sophisticated business ladies over hun weg naar succes. Van start tot toekomstvisie, we vragen hen het hemd van het lijf. Twee weken terug was het de beurt aan Ruth Jacott. Deze week spraken wij met Marjolein Keuning!
‘Ik ben continu aan het liegen en bedriegen, heerlijk!’ Marjolein Keuning geniet nog elke dag van haar personage Maxime Sanders, de manipulatieve soapbitch die zich al acht jaar lang uitleeft in GTST-dorp Meerdijk. ‘Tijdens sommige scenes kan ik mijn lach bijna niet inhouden. De scripts zijn zo slim en geraffineerd geschreven. Echt knap hoe die schrijvers zo’n ongelooflijk lekker hypocriet kreng op papier weten te krijgen.’ Marjolein Keuning zet in Goede Tijden, Slechte Tijden niet alleen een gedenkwaardige powervrouw neer, deze artistieke duizendpoot kan ook nog fantastisch zingen en presenteren. Haar weg naar succes.
Conservatorium
‘De showbiz was zeker geen jeugddroom, ik ben er toevallig ingerold. Wel was ik al vroeg in de weer met muziek. Mijn eerste gitaarles kreeg ik op mijn negende en zo’n zes jaar later begon ik met pianospelen. Maar van muziek mijn vak maken daar had ik eigenlijk nooit over nagedacht. Totdat de toenmalige vriend van mijn zus me zei dat ik eens auditie zou moeten doen voor het conservatorium in Rotterdam. Geheel onverwachts werd ik daar nog aangenomen ook.’ Het piano avontuur was van korte duur. ‘Ik vond het maar eenzaam, de hele dag alleen met mijn instrument. Naast pianoles kreeg ik ook zangles en dat bleek ik véél leuker te vinden. Na een jaar besloot ik te switchen.’
Cats
Ze was nog niet eens afgestudeerd aan de opleiding Zang en Lichte Muziek of ze had haar eerste musicalrol al te pakken: Grisabella in de Duitse versie van Cats. ‘Via een vriend hoorde ik dat ze nog op zoek waren naar zangers. Dus onbevangen als ik was, ben ik de auto ingestapt en naar de audities in Hamburg gereden. Het liedje Memory had ik nog snel op een bandje gezet zodat ik dat op de heenweg kon instuderen.’ Ze kreeg de rol en voor ze het wist, deed ze acht shows per week. ‘Elke avond optreden voor 1900 man, ik realiseerde me later pas waar ik eigenlijk aan begonnen was. IJzeren discipline, een flinke dosis doorzettingsvermogen, ik heb in die periode een hoop over het vak geleerd.’
Los Angeles
Na Cats volgde een rol in Chicago en in de tussentijd studeerde ze ook nog af. ‘Fantastisch al die musicalervaring. Maar echte acteerlessen had ik nog nooit gehad en ik vond dat dat te merken was. Terug de schoolbanken in!’ Om haar acteerkwaliteiten bij te spijkeren wist ze een beurs te bemachtigen voor het beroemde Lee Strasberg Institute in Los Angeles, bekend van de Method Acting methode waarin de acteur een beroep doet op zijn eigen herinneringen en emoties om een rol zo authentiek mogelijk te spelen. ‘Meryl Streep en Robert De Niro hebben hier ook les gehad. Hoe gaaf is dat! Ik heb ook echt ontzettend veel geleerd van die Method Acting classes. Want net als met een filmrol kom je tijdens het zingen allerlei emoties tegen die je hanteerbaar moet zien te maken. Je kunt op het podium niet vreselijk gaan staan janken, maar als je zingt over liefdesverdriet moet je die emoties wel kunnen laten doorklinken.’
Vrouwenvleugel
Bij terugkomst in Nederland wierpen de acteerlessen meteen hun vruchten af. ‘Eenmaal terug kreeg ik niet alleen een rol in Les Miserables, de eerste televisieoptredens dienden zich ook aan. En of ik nu een rol zong of acteerde in een serie, ik kon in beide gevallen terugvallen op wat ik geleerd had in Los Angeles.’ Met haar rol in Vrouwenvleugel brak ze definitief door op de buis. Ze kreeg gastrollen in Baantjer en 12 steden, 13 ongelukken, speelde twee seizoenen lang Joyce Couwenberg in de soapserie Onderweg naar Morgen, was daarna te zien in de politieserie Russen én ze ontpopte zich in die tijd ook nog als presentatrice in het televisieprogramma Het gevoel van…. Keuning was niet meer weg te denken van de Nederlandse televisie en ook in de theaterwereld bleef ze een bekend gezicht. Totdat ze in 2005 plotsklaps uit de spotlights verdween.
Een periode van bezinning
‘Inmiddels had ik twee dochters gekregen maar ik was nog net zo hard aan het werk als voor het ouderschap. Dat ging op een gegeven moment gewoon niet meer. Drie uur in de bus op weg naar een voorstelling, kolven in de kleedkamer en dan ’s nachts om één uur weer thuis? Nee, ik wilde niet dat mijn kinderen opgevoed werden door de oppas. Je moet er zijn voor je kinderen, of in ieder geval één van de twee ouders. En dat was in ons huishouden best lastig.’ Marjolein Keuning is getrouwd met zanger Henk Poort, die zij leerde kennen toen ze samen in Les Misérables speelden. ‘We werken in dezelfde branche, voor ons geen negen tot vijf banen. Bij elke keuze op werkvlak moeten we goed nadenken: wat betekent het voor ons dagelijks leven, voor de kinderen? Als Henk weer op de planken staat en wekenlang op tour is voel ik me soms weleens een alleenstaande moeder. Maar ik gun hem ook zijn dromen. In 2005 was het mijn beurt om een stapje terug te doen. Niet alleen voor Henk en mijn dochters maar ook voor mezelf, om erachter te komen wat ik nu precies wilde met mijn leven. Een periode van bezinning dus.’
TURF
Het bleef drie jaar stil rondom Marjolein maar achter de coulissen was ze druk in de weer. in 2008 maakte ze haar comeback met de theatervoorstelling TURF en ging een lang gekoesterde droom in vervulling: touren met een zelfgeschreven solo programma waarin ze stand-up conferences afwisselde met zang. ‘Voor het stuk liet ik me onder andere inspireren door Shakespeares Getemde feeks. Dat idee dat de vrouw moet worden getemd, zo zijn we toch niet getrouwd?! Overgave voelt al veel beter. Niet per se zij aan hem, maar aan elkaar. Dat je sterk maar ook kwetsbaar mag zijn. Turf gaat over die ondoorgrondelijke man-vrouwrelaties. Nog steeds zeer actueel! Kijk bijvoorbeeld naar Keulen. Maar ook: van alle gasten die in een talkshow zitten, is het merendeel nog steeds man. En hoe komt het eigenlijk dat er voor vrouwen nog altijd minder interessante rollen zijn?’
GTST
Ten tijde van TURF werd ze ook benaderd door Goede Tijden, Slechte tijden. ‘Terwijl ik op het toneel mijn beklag deed over die typische vrouwenrollen waarin de dames voornamelijk zwak en reagerend zijn in plaats van handelend en sterk, bood GTST me ineens een droomrol aan. Of ik een onafhankelijke dame met diepgang wilde spelen? Daar kon ik geen nee tegen zeggen.’ De rol van Maxime lijkt haar op het lijf geschreven. Lacht: ‘Ik heb zelfs eens een kijkersbrief ontvangen van een mevrouw die Maxime wel zo ontzettend gemeen vond. Dat kon niet gespeeld zijn, ik moest in het echt ook in en in slecht zijn. Wat acteerprestaties betreft zie ik die brief als een fantastisch compliment.’ In eerdere series speelde ze ook al zo’n pittige tante, typisch gevalletje typecasting? ‘In Amerika voorspelde een agent al dat ik waarschijnlijk alleen gecast zou worden voor gemene rollen. Daar is het heel zwart-wit. Als je lang bent en donker haar hebt, moet je de slechterik spelen. Prima hoor, dat zijn de leukste rollen!’
Zangkriebels
Voorlopig zijn we nog niet van die o zo gemene Maxime af maar het zingen begint toch ook weer te kriebelen, bekent Marjolein. ‘Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij en dankbaar dat ik dit televisiewerk mag doen, waarbij ik een week van tevoren mijn schema weet en ik bovendien altijd ’s avonds, in weekends en schoolvakanties thuis ben. Maar ik merk dat ik het zingen toch wel mis. De kinderen zijn inmiddels al wat ouder waardoor ik qua werk weer wat meer ruimte heb voor andere dingen. Laatst kwam ik dat script van TURF weer tegen en van de inhoud word ik nog steeds enthousiast. De tekst moet hier en daar wat aangepast worden en ik ben ook van plan om er een aantal nieuwe liedjes in te verwerken, maar eind dit jaar hoop ik er weer mee op de planken te staan.’
Into the Wild
Naast zingen, acteren en presenteren blijkt Marjolein óók nog een kei in survivallen – is er iets wat deze powervrouw niet kan? – Haar leven in de spotlights wisselt ze af met lange trektochten in de wildernis. ‘Terwijl Maxime er op haar naaldhakken altijd piekfijn uitziet, ben ik in mijn vrije tijd toch meer van de lompe wandelschoenen. Ik vind het echt ultiem genieten om in the middle of nowhere te zijn. Daar kwam ik een aantal jaar geleden achter toen we met de kinderen huttentochten door de Pyreneeën gingen maken. Eerst met een groep en later zelf. Ik had mezelf navigeren en kaartlezen aangeleerd. Inmiddels zijn mijn man en tienerdochters wat moeilijker mee te krijgen, want geen WiFi is vooral voor mijn kinderen geen optie. Dus maak ik trektochten met mensen die ik heb leren kennen via een vereniging. Vorig jaar zijn we naar Noorwegen geweest. Rugzak mee met tent, slaapzak en eten voor een week. Geweldig! Als de kinderen straks het huis uit zijn, zou ik ons huis in Amsterdam Zuid wel willen verruilen voor een klein appartement om vervolgens zoveel mogelijk op reis te gaan. Ukelele mee en op naar het einde van de wereld!’
