Lifestyle NWS Business Lady: Ruth Jacott

31 januari 2016 Leave a comment

Voor de rubriek Lifestyle NWS Business Lady interviewen wij een aantal inspirerende, talentvolle en sophisticated business ladies over hun weg naar succes. Van start tot toekomstvisie, we vragen hen het hemd van het lijf. Twee weken terug was het de beurt aan Ellis Blasé. Deze week spraken wij met Ruth Jacott!

‘Drie zwarte vrouwen als hoofdact op de televisie, een absolute openbaring!’ Die eerste keer dat de negenjarige Ruth The Supremes in actie zag, ging er een hele nieuwe wereld voor haar open. ‘Tot dan kende ik vooral blanke legendes als Liza Minelli en Shirley McLaine. Er waren weinig donkere mensen met wie je je kon identificeren. Dus toen ik dat glamoureuze trio – met Diana Ross als mijn absolute favoriet! – op de buis zag schitteren, wist ik waar mijn droom lag.’ Ruth Jacott behoeft eigenlijk geen introductie meer. De zangeres heeft haar sporen in de Nederlandse muziek dubbel en dwars verdiend. Haar weg naar de top.

Van Paramaribo naar IJmuiden

‘Ik was negen toen we vanuit Suriname naar IJmuiden verhuisden. Ik had echt een droombeeld van dit land, maar bij aankomst viel dat toch een beetje tegen. Man man man stervenskoud was het, het sneeuwde zelfs. We zijn meteen naar de Zeeman gereden om voor de hele familie winterjassen te scoren. Wel even slikken hoor, in Suriname speelden we de hele dag buiten, nu zaten we ineens binnen bij de kachel.’ Ruths nieuwe woonplaats was alles behalve exotisch. ‘In IJmuiden waren we ongeveer de enigen met een kleurtje. Kinderen uit de buurt plukten aan onze haren en veegden met hun vinger over ons gezicht om te kijken of we afgaven. Puur uit nieuwsgierigheid hoor, dat had niks met racisme te maken. Kinderen geven helemaal niets om kleur, ze vinden het juist cool als je anders bent. Binnen no time was ik hartstikke populair en wilde iedereen met me spelen. Ondanks de kou heb ik in IJmuiden een hele fijne jeugd gehad.’

Geboren voor de bühne

Nieuw land, nieuwe avonturen, nieuwe vriendjes… Naast familie was muziek de enige constante factor in Ruths jeugd. ‘In huize Jacott werd altijd muziek gedraaid, vooral Motown. En op feestjes werd er gezongen en gedanst. Dat hoort ook wel bij de Surinaamse cultuur. Maar voor mij was het meer dan dat, ik droomde van de showbiz en een carrière als zangeres.’ Op haar veertiende kreeg Ruth voor het eerst de kans om zich te bewijzen. Haar oom Stan die in de band The Vips speelde, riep zijn nichtje ineens het podium op. ‘Ik schrok me rot. Ik hield wel van zingen maar eigenlijk alleen voor mensen die ik kende. Pech gehad, voor Surinamers geldt: als een ouder iemand je iets opdraagt dan gehoorzaam je. Dus ik met knikkende knieën dat podium op en voor ik het wist stond ik daar I Don’t Know How to love Him uit de musical Jesus Christ Superstar te zingen. Doodeng vond ik het. Maar eenmaal klaar, kreeg ik zo’n warm applaus. Machtig mooi! Dat gevoel bevestigde wat ik eigenlijk al wist: op die bühne hoorde ik thuis!’

Glamourkat

Vanaf haar zeventiende trad Ruth al volop op. Maar wel Twenty Feet from Stardom, als achtergrondzangeres. ‘Mijn grote doorbraak kwam pas tien jaar later toen ik meedeed aan de audities voor de musical Cats. Ik deed eigenlijk mee voor de lol en wilde weleens zien tot welke ronde ik het kon schoppen. Maar na vier keer voorzingen in Carré werd ik ineens gebeld: we hebben je gecast voor de rol van Grisabella de glamourkat. Flabbergasted was ik! Wat nu? Met deze uitkomst had ik helemaal geen rekening gehouden. Mijn zus en ik zijn toen snel naar Londen afgereisd om die musical te bekijken. Eerlijk: ik vond er geen bal aan. Waar was ik in godsnaam aan begonnen?’

Leading Lady

‘Ook op de repetities voelde ik me een buitenstaander. We moesten improviseren maar ik had nog nooit in mijn leven geacteerd.’ Lacht: ‘Bovendien: ik had geen kat en ik hield ook helemaal niet van katten. Ik kreeg serieus de rillingen van die beesten! Na de derde repetitiedag vond ik het welletjes geweest, dit ging ‘m echt niet worden. Maar daar wilde de regisseur niets van weten: “We zetten het repeteren wel even on hold, ga eerst maar een paar keer naar Artis en kijk daar eens hoe al die katachtigen zich bewegen. En in de avonduren moet je de kroeg in om de alcoholisten aan de bar te analyseren. Eigenlijk”, zo legde hij uit, “is Grisabella een beetje de Billy Holiday onder de katten.” Hmm, okay, daar kon ik wel wat mee. Na een week in het veld zat ik ineens helemaal in mijn rol, ongelooflijk! Cats is absoluut de meest waardevolle ervaring in mijn carrière geweest. De regisseur wist talenten in mij naar boven te halen waarvan ik niet eens wist dat ik ze in me had. Mijn optreden duurde nog geen drie minuten maar daarin gaf ik werkelijk alles. Het werd de rol van mijn leven. Door Cats heb ik geleerd hoe ik met het publiek moest spelen. Goed kunnen zingen is één ding, het showelement is net zo belangrijk. Dankzij Grisabella ben ik van een achtergrondzangeres in een Leading Lady veranderd.’

Vallen en weer opstaan

Na Cats prijkte haar naam op het affiche van de musical A night at the Cotton Club waarin ze wederom de sterren van de hemel speelde. Voor beide musicals ontving ze in 1992 zelfs een Zilveren Harp. Maar vlak daarna kwam er een abrupt einde aan al het succes. ‘Ik trad bijna elke avond op en kreeg veel te weinig rust. Gevolg: stemproblemen, de grootste nachtmerrie van iedere artiest. Van de ene op de andere dag kon ik niet eens meer praten. Was dit het dan? Godzijdank kwam mijn stem langzaamaan weer terug. Maar mijn bereik is nooit meer op het oude niveau gekomen. Tsja, vallen en weer opstaan. Ik heb een zangcoach in de arm genomen waar ik nu nog steeds wekelijks mee train. Want vergis je niet, zingen is topsport. Zonder discipline en de juiste techniek hou je het niet vol.’

Moerstaal

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ruth beschikte nog steeds over een dijk van een stem en in 1993 werd ze gevraagd om Nederland te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Na Cats de belangrijkste wending in haar carrière. ‘Een absolute eer. Dit was ook hét moment om me te bewijzen als solo artiest.’ Het pakte fantastisch uit. Met het nummer Vrede bereikte ze de zesde plaats. Tegelijkertijd was ook Blijf bij mij, een duet met Paul de Leeuw, een dikke Top 40-hit. ‘Ik had het al een aantal keer in het Engels geprobeerd maar in mijn moerstaal wist ik eindelijk die gevoelige snaar te raken.’

Sterrenstatus

Op 33-jarige leeftijd bereikte Ruth een absolute sterrenstatus. En die status heeft ze nog steeds. ‘Idols, The Voice of Holland, het stikt hier in Nederland van het zangtalent. Maar van 99 procent van de kandidaten hoor je na zo’n programma helemaal niets meer. Doodzonde. Voor mij is het echt een zegen geweest dat ik niet meteen op de voorgrond stond maar de tijd kreeg om mezelf te ontplooien. Je moet vallen en weer opstaan om in dit vak je mannetje te kunnen staan. Het is ook echt leerzaam om je kop te stoten. Zonder die ups and downs had ik het nooit zover geschopt. Ik ben heus niet blij met alles op mijn pad, maar alles wat ik heb meegemaakt, heeft me wél gevormd tot de vrouw die ik nu ben. Daarom doe ik in mijn theatershows (in 2017 gaat ze het theater weer in met een show ‘die intiem maar vooral ook rustig is, ik ben immers al 55’) ook niet geheimzinnig over de pieken en dalen in mijn leven. Als anderen zich erin kunnen herkennen, er steun aan hebben of er iets van kunnen leren dan is dat toch alleen maar mooi?’

Kracht

Inmiddels staat Ruth al bijna 40 jaar in de spotlights. Wat maakt dit vak zo geweldig? ‘Van mijn fans hoor ik vaak dat ze kracht halen uit mijn muziek. Dat ik mensen kan raken met mijn stem vind ik zo ontzettend bijzonder! Het is ook een wisselwerking hoor. Want ik krijg weer kracht van mijn fans. Het applaus, de aandacht, dankzij hen kan ik schitteren. Of ik nog dromen heb? Ik moet eerlijk bekennen dat het ambitieuze er wel een beetje vanaf is. Als tiener dacht ik natuurlijk aan de absolute top en droomde ik van een doorbraak in Amerika. Maar ik wist al snel: Ruth jij kunt aardig zingen, maar er zijn een heleboel anderen die het veel beter kunnen. Ik prijs me gelukkig met de kansen die ik heb gekregen, het succes dat ik heb gekend en het leven dat ik nu leid. Hopelijk mag ik nog jaren muziek blijven maken, maar als het morgen ophoudt dan is dat maar zo. Ik ben een tevreden mens.’