Lifestyle NWS Business Lady: Sacha de Boer
Voor de rubriek Lifestyle NWS Business Lady interviewen wij een aantal inspirerende, talentvolle en sophisticated business ladies over hun weg naar succes. Van start tot toekomstvisie, we vragen hen het hemd van het lijf. Een paar weken terug was het de beurt aan Thérèse Boer. Deze week spraken wij met Sacha de Boer!
‘Waar ga ik deze week ook alweer naartoe?’
‘Eigenlijk was ik nooit het type om zo opgedirkt vóór de camera te zitten.’ Sacha de Boer werd meerdere malen verkozen tot beste presentator op de Nederlandse televisie. Hartstikke leuk natuurlijk, maar zelf staat Sacha eigenlijk veel liever achter de camera. Twee jaar terug gaf ze haar carrière als nieuwslezer van het achtuurjournaal op om zich volledig te kunnen storten op haar échte passie: fotografie.
Het fotografievirus
‘Voor veel mensen kwam het als een complete verrassing. Ik werd ook zeker niet meteen door iedereen serieus genomen: “Oh, die wil ineens gaan fotograferen? Wat schattig.” Maar die carrièremove kwam absoluut niet uit het niets. Van dat fotografievirus raakte ik al besmet toen ik een klein meisje was. Ik woonde vroeger naast een fotograaf die altijd met een camera rondliep. Dat mooie zwarte glimmende kastje, fascinerend vond ik het! Mijn eerste foto’s maakte ik op mijn achtste in Artis met een Agfa Clack. Dankzij die camera kon ik alle dieren mee naar huis nemen. Magisch!’
Life changing
‘De eerste echte journalistieke ervaring deed ik op mijn tiende op in Weesp, toen ik voor een schoolproject geveltjes fotografeerde. In één van die panden zat het politiebureau. Wat zou er achter die mooie gevel schuilgaan? Ik besloot met mijn camera naar binnen te stappen en het gewoon te vragen. Ik vertelde de agenten dat ik een reportage maakte en tot mijn grote verbazing kreeg ik meteen een tour door het pand. Dat was echt een life-changing-moment voor mij. Niet alleen verloor ik door die camera mijn verlegenheid, met een camera als excuus kun je bijna overal binnenkomen en vragen stellen. Vanaf toen wist ik dat ik fotograaf wilde worden.’
Brood op de plank
Op haar twintigste kocht ze haar eerste spiegelreflexcamera waar ze al sinds haar twaalfde voor aan het sparen was (‘die waren toen nog een stuk duurder’). En vlak daarna scoorde ze een job als fotograaf bij een castingbureau. So far so good met die fotografiedroom. Toch kwam ze een paar jaar later ineens vóór de camera terecht. ‘Na mijn studie Communicatiewetenschappen waren de banen schaars en zat niemand op me te wachten. Te weinig ervaring. Terwijl ik tijdens mijn studie bijna een jaar fulltime bij AT5 als redacteur en verslaggever had gewerkt! Om nog meer ervaring op te doen en rond te kunnen komen, zette ik een eigen bedrijfje voor journalistieke producties op. Ik pakte alles aan wat op mijn pad kwam. Fotografie, verslaggeving, bedrijfsfilms, teksten schrijven, kom maar op! Ik had onder andere een freelance klus bij Radio 10 waar ik in mijn eentje de nieuwsredactie vormde. Mijn taken: nieuws selecteren, teksten schrijven en elk uur een bulletin voorlezen. Op een dag hing AT5 aan de lijn, of ik die avond misschien het nieuws wilde presenteren want er was iemand uitgevallen. In eerste instantie voelde ik er niets voor om met een dikke laag make-up op voor de camera te gaan zitten. Wat dat betreft was de radio een stuk relaxter. Maar vooruit, werk was werk en er moest brood op de plank.’
Slow journalism
Die avond gebeurde er iets bijzonders. ‘De camera begon te lopen en ik was totaal niet zenuwachtig… Het ging me zelfs best wel gemakkelijk af… Sterker nog: ik vond het hartstikke leuk!’ Vanaf toen ging het snel: ze werkte als nieuwslezer bij RTL en Veronica Nieuwslijn. In 1996 kwam ze op de nieuwsredactie van de NOS terecht en vanaf 2003 was ze daar een van de twee vaste gezichten van het achtuurjournaal. ‘Toen ik in 2013 afscheid nam van de NOS, zat ik meer dan twintig jaar in de journalistiek. Het was een geweldige tijd, maar als presentatrice moest ik elke dag weer naar dat lelijke Mediapark in Hilversum en kende ik een halfjaar van tevoren mijn rooster al. Nu kijk ik in mijn agenda en denk ik: waar ga ik deze week ook alweer naartoe? Na die dagelijkse deadlines had ik enorme behoefte aan slow journalism. Geen waan van de dag, maar lekker op pad en langer aan één verhaal werken.’
Luchtig versus heftig
Sinds haar afscheid van het journaal heeft De Boer niet stilgezeten. Ze vloog de wereld over voor National Geographic Traveler, maakte reportages voor het Aidsfonds, Amref Flying Doctors en Het Rode Kruis, heeft verschillende exposities gehad, fotografeerde voor tijdschriften als Marie Claire, werkt in opdracht van Beeldagent en Hollandse Hoogte en bracht samen met sterrenchef Jacob-Jan Boerma een reeks kookboeken uit waarvan het derde, Less is More, half oktober in de winkel ligt. ‘Mijn werk kent wel wat uitersten ja: het lichtvoetige van zo’n kookboek versus de heftigheid van aids en vrouwenbesnijdenis. Maar daardoor is mijn werk juist in evenwicht, ben ik in evenwicht. Alleen luchtigheid zou niet bij me passen en van alleen maar heftigheid word ik ook niet gelukkig.’
Rodney
Qua opdrachten heeft portretfotografie haar voorkeur. En van alle portretfoto’s die ze het afgelopen jaar heeft geschoten, koestert zij vooral de foto van Rodney. ‘Voor een campagne van het Aidsfonds fotografeerde ik aidspatiënten met hun medicijnen in Myanmar, Zuid-Afrika, Oekraïne en Nederland. Met deze fotoreeks, getiteld ‘Geen medicijnen is doodzonde’, wilde het Aidsfonds ‘t belang van medicatie op de kaart zetten.’
‘In Zimbabwe was mijn leven een hel omdat ik homo ben’, legt Rodney uit op de poster van het Aids Fonds die Sacha maakte. ‘Ik vluchtte naar Zuid-Afrika, maar het leven als vluchteling is zwaar. De laatste keer kon ik mijn verblijfsvergunning niet verlengen, waardoor ik nu geen recht meer heb op hiv-remmers.’
Sacha: ‘Ondanks dat schrijnende verhaal staat Rodney met een hele lieve en zachte blik op de foto. Die blik grijpt me elke keer weer aan.’ Dat vindt ze ook het fascinerende aan fotografie: ‘Bij portretten probeer ik de ziel vast te leggen. Ik hoop dat de kijker een bepaalde bezieling ziet in de ogen van de geportretteerde.’
Mona Lisa
‘Een typisch Sacha portret? Ik ben altijd op zoek naar die Mona Lisa glimlach. Ik fotografeer het liefst met bestaand licht, bij voorkeur het typische Hollandse licht, dat lijkt te komen van een raam aan de linkerkant. Dit licht geeft de geportretteerde de mooiste doortekening van zijn of haar gezicht. En op dat gezicht zie ik het liefst een mysterieuze blik.
Net als met het nieuws is portretfotografie elke keer weer een uitdaging. Geen enkele dag is hetzelfde. Zelfs als het om dezelfde mensen gaat, is het elke keer anders. Het gaat erom de sfeer van dat moment vast te leggen.’
Perfecte leerschool
Haar verleden als nieuwslezer heeft deuren geopend maar ook zeker druk op haar gelegd. ‘Je wordt wel extra kritisch bekeken. Maar weet je, wie de foto’s ook maakt, ze moeten uiteindelijk gewoon goed zijn. Het draait alleen om het resultaat. Die constante druk om te presteren verschilt eigenlijk niet zoveel van mijn verleden als nieuwslezer. Je kunt het journaal ook niet even op standje half gaan presenteren, je moet het op dat moment gewoon waarmaken. Wat dat betreft heb ik de perfecte leerschool gehad.’
Serendipity
Wat haar nog meer een goeie fotograaf maakt? ‘Naast basiszaken als een goed ontwikkeld oog en een gevoel voor compositie en licht moet je ook goed kunnen communiceren. Toen ik nieuwslezer was, ben ik meerdere malen professioneel op de foto gezet. Daar zaten fotografen tussen die helemaal niets tegen me zeiden. Onbegrijpelijk vond ik dat. Voor een mooie foto moet je iemand toch even op zijn gemak stellen? Tijdens een shoot zorg ik ervoor dat het technische gedeelte van tevoren helemaal geregeld is zodat ik me volledig kan richten op mijn hoofdpersoon. Improvisatie is ook belangrijk. Want werkelijk waar, het gaat nóóit zoals je het van tevoren gepland had. Het is ineens bewolkt, de woonkamer is te klein, je model blijkt maar een half uur de tijd te hebben enzovoort. Niet voor niets is Serendipity mijn lievelingswoord: Je volgt een bepaalde route maar komt onderweg iets beters tegen. Story of my Life!’
Het vrijheidsvirus
Hoe ziet haar Life Story er over vijf jaar uit? ‘Meer van hetzelfde graag! Ik ben op dit moment bezig met een portretserie van veertig bekende Nederlanders en ga over twee weken naar de Noordpool. Mijn man, Rick Nieman, heb ik ook al besmet met het vrijheidsvirus. Terwijl ik op weg was naar bijzondere oorden als Ethiopië en Guatemala reisde hij weer af naar dat lelijke Mediapark. Na negentien jaar RTL Nieuws vond hij het ook tijd voor nieuwe avonturen.’ Trots: ‘Inmiddels heeft Rick meerdere boeken geschreven, verscheen dit voorjaar zijn eerste roman ‘Altijd Viareggio’ en presenteert hij de zondagse talkshow van WNL (uitgezonden vanuit Amsterdam in plaats van het Mediapark!). En binnenkort gaan we samen op pad! In de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen gaan we twee maanden naar Chicago om verhalen te maken. Hij schrijft dan en ik fotografeer. En daarna zien we wel weer. Serendipity.’
