Porsche Taycan
In 2015 kwam Porsche met de Mission E, een studiemodel voor de eerste, volledig elektrische Porsche. De belofte was dat 3 jaar later het productiemodel gereed zou zijn. Dat is niet helemaal uitgekomen, de definitieve productieversie verschijnt volgend jaar op de markt. De naam Taycan heeft Porsche al wel bekend gemaakt. In Zuffenhausen worden 1.200 nieuwe werknemers aangeworven voor de productie van het splinternieuwe model. Die naam verwijst volgens Porsche naar het trappelende paard dat in het Porsche-beeldmerk is te zien.
Porsche gaat de komende drie jaar versneld maar liefst 6 miljard euro investeren in elektrisch aangedreven auto’s. Het geeft aan dat het nu echt menens wordt met volledig elektrische sportwagens en dat Tesla en Jaguar (I-Pace) snel concurrentie gaan krijgen. De nieuwe Porsche Taycan wordt in de basis een vierzitter, maar er komen ook nog andere varianten van de auto. Supersnel wordt ie, in 3,5 seconden naar de 100 km/h.
Uiterlijk
Het design van de productieversie is gelukkig nagenoeg gelijk gebleven aan die van de Mission E. Een echte Porsche, een harmonische combinatie van Porsche design en op autosport gebaseerde aerodynamica. De extreem lage voorkant doet denken aan de Porsche 918 Spyder. In de opvallende Matrix LED lichtunits zijn sensors opgenomen voor diverse rij-assistent systemen. Aan de achterkant valt de doorlopende lichtstrip van zwart glas met rode accenten op. De buitenspiegels zijn vervangen door een camerasysteem. Het resulteert allemaal in een zeer minimalistisch vormgegeven futuristische vierdeurs coupé, zeg maar Porsche next level. Ook opvallend zijn de in tegenovergestelde richting te openen deuren. Door de ultralichte body is er geen B-stijl nodig, dus is er een ruime instap naar de twee sportstoelen achterin. Toch is de auto in z’n geheel behoorlijk zwaar, zo’n 2.000 kilo, dit komt door het grote accupakket dat zich in de bodemplaat van de auto uitstrekt van de voorwielen tot de achterwielen. Door het ideale lage zwaartepunt van de sportwagen ligt hij als een blok op de weg.
Van binnen
Net zo als alle Porsches vanaf 1948 is de Taycan van binnen licht, open, opgeruimd, op de bestuurder gericht en geschikt voor dagelijks gebruik. Het lijkt allemaal wat simplistisch, maar schijn bedriegt: er zitten een paar wondertjes van techniek in deze sportwagen.
Zo ontbreken dus buitenspiegels, in plaats daarvan worden camerabeelden geprojecteerd op de linker en rechter hoek van het voorraam. Hiermee heeft de bestuurder een beter beeld van de omgeving. Ook wordt andere rij informatie hier ook geprojecteerd.
Achter het stuur is een holografisch display met touch-free besturing gemonteerd. Het lijkt dus alsof de afbeelding op het display “zweeft” in de ruimte.
Je kunt zelf instellen wat er op de 5 ronde digitaal afgebeelde klokken zichtbaar is en welke functies je hiermee kunt bedienen. De functiecategorieën zijn: Porsche Connect, Performance, Drive, Energy en Sport Chrono. En nu komt het: een eye-tracking systeem (een camera scant je ogen) houdt in de gaten naar welke klok je kijkt en met een druk op een knop op het stuurwiel krijg je toegang tot het instrumentenmenu van die klok.
Onder de motorkap?
Tja, hier vind je dus geen motor. De definitieve Taycan heeft de beschikking over twee elektromotoren, die gezamenlijk 600 pk naar alle vier de wielen sturen. Daarmee moet een sprint vanuit stilstand naar 100 km/h in 3,5 tellen geklaard zijn. In minder dan 12 tellen moet een snelheid van 200 km/h haalbaar zijn en op papier.
Het bereik is zo’n 480 km zonder bijladen. De Taycan zou een 350 kW CCS-snellader krijgen waarmee je de accu van 10% tot 80% kan laden in 15 minuten. Probleem is nog wel dat het vermogen van bijna alle CCS-laadpalen in Europa beperkt is tot 50 kW, waardoor de laadsnelheid in de praktijk lager zal liggen. De Mission E beloofde dat de sportwagen middels inductie draadloos op te laden zou zijn: je rijdt de auto boven een inductieplaat en “that’s it”. Nog even niet duidelijk is of de Taycan deze mogelijkheid ook krijgt.
